ادبیات نمایشی در ایران از ۱۲۹۹ تا ۱۳۲۰

معرفی کتاب ادبیات نمایشی در ایران از ۱۲۹۹ تا ۱۳۲۰

در کتاب ادبیات نمایشی در ایران از ۱۲۹۹ تا ۱۳۲۰، پنج نمایشنامه نویس مهم این دوره معرفی می شوند و مهم ترین آثارشان از نظر مضمون، شخصیت پردازی، زبان، گفتار، فضا، حالت، سبک، زمان و مکان مورد تحلیل و بررسی قرار می گیرند.

گزیده کتاب ادبیات نمایشی در ایران از ۱۲۹۹ تا ۱۳۲۰

در این دوره نمایشنامه نویسان بسیاری پدید آمدند. بسیاری از این نمایشنامه نویسان خود کارگردان بودند و بیش تر کارگردانی و اجرای نمایشنامه برایشان اهمیت داشت، تا ویژگی ادبی آن. این دوره پنج نمایشنامه نویس برجسته دارد. این پنج تن عبارتند از:

حسن مقدم، ذبیح بهروز، رضا کمال (شهرزاد)، سیدعلی خان نصر، و گریگور یقیکیان.

در دوره رضاشاه پهلوی، طرح مباحث ناسیونالیسم، باستان گرایی و تجدد که از دوره‌ی مشروطه آغاز شده بود، شدت گرفت. حکومت پهلوی به این گرایش‌ها توجه نشان داد و به تقویت و تحکیم آن‌ها در جامعه‌ی رو به رشد ایران پرداخت. مهم ترین ابزار ترویج این گرایش‌ها در جامعه، ابزار فرهنگی و هنری بود، بنابراین هنرمندان تئاتر که این هنر را بهترین وسیله برای رشد آگاهی مردم و رفع موانع پیشرفت ایران می‌دانستند، به این گرایش‌ها توجه نشان داده، سعی کردند نمایشنامه‌هایی بر مبنای بن اندیشه‌های ناسیونالیسم، باستان گرایی و تجدد بنویسند.

تئاتر و ادبیات نمایشی در این دوره، نسبت به آثار دوره مشروطه (آخوند زاده، میرزا آقا تبریزی و موید الممالک فکری ارشاد) دچار ضعف‌های عمده‌ای در شیوه‌ی نگارش و مضمون است، اما این آثار با همه‌ی ضعف‌ها و نواقص، اولین قدم‌های رو به رشد این هنر در ایران هستند.