ادبیات نمایشی در ایران از ۱۲۹۹ تا ۱۳۲۰
ناشر: افراز
نویسنده: ناهید جهازی
مجموعه اثر : گنجینه ی ادبیات نمایشی ایران
صفحات کتاب : 304
کنگره : PIR3847/ج9الف4 1390
دیویی : 8فا2/62009
کتابشناسی ملی : 2349255
شابک : 978-964-243-569-2
سال نشر : 1390
دریافت این اثر
کتاب الکترونیکی 100,000 تومانخلاصه اثر
معرفی کتاب ادبیات نمایشی در ایران از ۱۲۹۹ تا ۱۳۲۰
در کتاب ادبیات نمایشی در ایران از ۱۲۹۹ تا ۱۳۲۰، پنج نمایشنامه نویس مهم این دوره معرفی می شوند و مهم ترین آثارشان از نظر مضمون، شخصیت پردازی، زبان، گفتار، فضا، حالت، سبک، زمان و مکان مورد تحلیل و بررسی قرار می گیرند.
گزیده کتاب ادبیات نمایشی در ایران از ۱۲۹۹ تا ۱۳۲۰
در این دوره نمایشنامه نویسان بسیاری پدید آمدند. بسیاری از این نمایشنامه نویسان خود کارگردان بودند و بیش تر کارگردانی و اجرای نمایشنامه برایشان اهمیت داشت، تا ویژگی ادبی آن. این دوره پنج نمایشنامه نویس برجسته دارد. این پنج تن عبارتند از:
حسن مقدم، ذبیح بهروز، رضا کمال (شهرزاد)، سیدعلی خان نصر، و گریگور یقیکیان.
در دوره رضاشاه پهلوی، طرح مباحث ناسیونالیسم، باستان گرایی و تجدد که از دورهی مشروطه آغاز شده بود، شدت گرفت. حکومت پهلوی به این گرایشها توجه نشان داد و به تقویت و تحکیم آنها در جامعهی رو به رشد ایران پرداخت. مهم ترین ابزار ترویج این گرایشها در جامعه، ابزار فرهنگی و هنری بود، بنابراین هنرمندان تئاتر که این هنر را بهترین وسیله برای رشد آگاهی مردم و رفع موانع پیشرفت ایران میدانستند، به این گرایشها توجه نشان داده، سعی کردند نمایشنامههایی بر مبنای بن اندیشههای ناسیونالیسم، باستان گرایی و تجدد بنویسند.
تئاتر و ادبیات نمایشی در این دوره، نسبت به آثار دوره مشروطه (آخوند زاده، میرزا آقا تبریزی و موید الممالک فکری ارشاد) دچار ضعفهای عمدهای در شیوهی نگارش و مضمون است، اما این آثار با همهی ضعفها و نواقص، اولین قدمهای رو به رشد این هنر در ایران هستند.
کتاب الکترونیکی
100,000 تومان
حجم : 3.0 مگا بایت
تعداد صفحات نسخه دیجیتال : 468