زنان نمایشنامه نویس

 معرفی کتاب زنان نمایشنامه نویس

زنان ایرانی که ابتدا به نمایشنامه‌نویسی روی آوردند اندک
بودند و آثاری که امروزه از آن ها به جای مانده اغلب نوشته‌های زنان طبقه‌ی
بالای شهری هستند که به امکانات و سواد و تحصیل دسترسی داشته‌اند.

 تا اواخر
دهه بیست تعداد دبیرستان‌های دخترانه در سراسر ایران از تعداد انگشتان دست
فراتر نمی‌رفت و در دانشگاه‌ها تعداد استادان زن و دانشجوهای دختر بسیار
اندک بود و رشته‌ای برای تاتر و ادبیات نمایشی وجود نداشت. 

کوشش نسل اول
فعالان زن ایرانی که با مقاومت‌های بسیاری از طرف مردم متعصب روبرو بود-
در جا انداختن اهمیت سواد و مدرسه و دانشگاه میان مردم عادی و خانواده‌ها،
کار ساده‌ای نبود. 

دیگر جلب توجه کردن آن ها برای دیدن تاتر وسینما و
بازیگری و نوشتن و ... راهی بسیار سخت و دشوار بود که هنوز هم در
خانواده‌ها ی امروز خلاء آن به چشم می‌خورد. 

هر پیشنهاد نویی در فضای تربیت
سنتی خانواده‌های ایرانی با مقاومت و خطر بی‌آبرویی برای دختران همراه بود
و با حمله و به آتش کشیدن و خرابکاری مردان متعصب روبرو می‌شد.

 به
روزنامه‌های زنان حمله می‌شد و مدارس دخترانه نشانه‌ی کفر بود، سینما و
تاتر مختلط نشانه‌ی فحشا و سواد به معنای روابط نامعلوم عاشقانه داشتن
و... 

این میان قلم به دست گرفتن زنان و استفاده از نمایشنامه در بیان و
القای مشکلات زنان در میان کانون‌ها و مدارس، زنان و دختران را با شکل
حضور تازه‌ای در جامعه و بازتاب خود روبرو ساخت.