تکه های ساده من

گزیده ای از کتاب تکه های ساده من اثر خانم گیتی رجب زاده:
«این جایی سارا؟»
بر می گردد و نگاهم می کند. توی اتاق پشت میز آرایش من نشسته است.
«داشتم به گذشته فکر می کردم. به آن وقت هایی که نشستن روی این صندلی آرزوم بود مامان.»
دوباره رو به آینه می کند و دست هایش را زیر چانه می گذارد.
«چند سال پیش بود؟»
«پانزده سال یا همین حدودها.»
نگاهش می کنم. موهای خرمایی اش را بالای سَر جمع کرده. روی تخت می نشینم.
«مامان، چه قدر بچگی خوب بود.»
نگاهش را از آینه می گیرد و به من لبخند می زند.

سارا دوست دارد توی گذشته غلت بزند. درد و دل کند و بچسبد به خاطراتی که با خودش بزرگ می شود. گاهی دست کاری اش کند، کوچک و بزرگش کند، بگوید اوضاع کاملاً رو به راه است و هر چیزی که در گذشته پیش آمده امروز را ساخته. با زندگی پیش برود و آرام باشد. من اما کاری جز پرسه زدن در گذشته ندارم. خودم را ماهرانه به دام می کِشم. با خود گلاویز می شوم و در این گیرودار صبح می شود ظهری زجرآور و شب می شود نیمه شب. توی سَرَم همه چیز شلوغ است.

کاغذهای ذهنی را مرتب می کنم و فایل ها را دسته بندی. دل نوشته های ناپخته را دور می ریزم. همه چیز اصلاح می شود، اما جای تغییرات پیداست. همه جا سطری که به فرزاد مربوط است مسیری نامنظم پیدا کرده با خط هایی پُررنگ و فاصله هایی معنادار، رنگ هایی برای هر برگه، همه اش توی ذهنم.