وانیا و سونیا و ماشا و اسپایک

کریستوفر دورانگ معمولاً در نگارش نمایشنامه‌هایش نگاهی پُرمعنا به آثار نمایشی موردعلاقه‌ی خودش دارد و ردِ پای آثار ساموئل بکت، ویلیام شکسپیر، آلفرد ژاری، تنسی ویلیامز، سم شپرد و آنتوان چخوف در کارهایش کاملاً هویدا است.او در نمایشنامه‌ی وانیا و سونیا و ماشا و اسپایک به‌نوعی ادای دینی کرده است به آثار چخوف، از دایی‌وانیا و باغ آلبالو گرفته تا سه خواهر و مرغ دریایی.
شخصیت‌های نمایشنامه‌های دورانگ این توانایی را دارند که حتا در مواقع بحران هم عکس‌العملی خنده‌دار و طنز داشته باشند.اما وقتی به‌اندازه‌ی کافی مخاطب خود را خنداندند، درست در اوج آن لحظات شاد، با حرف‌هایی کوبنده آن‌ها را میخکوب کرده و با واقعیت‌های تلخ و اجتناب‌ناپذیرِ طبیعت درونی انسان‌ها و بحران رابطه در جوامع امروزی روبه‌رو می‌کنند.
وانیا و سونیا و ماشا و اسپایک نمایشنامه‌ای آفتابی است درباره‌ی آدم‌هایی ابری.از آن‌هایی که بعد از خواندنش می‌توان یک نفس راحت کشید و خوشحال بود که دنیا هنوز هم می‌تواند جای خوبی باشد برای زندگی.